Rozmowy psychiczne

Każdy, ale to każdy potrzebuje wsparcia. I nie ma tu znaczenia płeć, zasobność portfela, czy chociażby wiek. Przychodzi bowiem taki czas, że przestajemy sobie radzić z tym, czy z tamtym.

Kolega Cipciaka-małego nie radzi sobie z obecnością niektórych kolegów w klasie. Ponoć lubią się z niego naigrywać, zaczepiać go i takie tam szkolne zagrywki. Każdy z nas do szkoły chodził, więc wie, jak to jest. Jednak ten kolega Cipciaka-małego nie radzi sobie zupełnie z tymi zaczepkami. I zamiast je ignorować, to reaguje bardzo impulsywnie, zazwyczaj odwołując się do siły pięści. Nie będziemy tu rozważać, dlaczego tak się dzieje (chociaż to temat godny uwagi), lecz to, jak takim sytuacjom radzą sobie same dzieci. Dowiedziała się bowiem Matka-kura, że w ramach wsparcia uciskanych kolegów ich miłe koleżanki przeprowadzają z nimi rozmowy psychiczne.

- Bo wiesz mamo – tak któregoś dnia wracając ze szkoły rozpoczął Cipciak – Te nasze chłopaki w klasie, to nie wszystkie są fajne. Znaczy oni są fajni, ale niefajnie się zachowują w stosunku do innych. Bo po co to niby zaczepiać kogoś, skoro się wie, że to go denerwuje. No i wiesz, jak oni zaczepiają Leszka (imię zmieniła Matka celowo), to on się strasznie denerwuje i zaczyna ich bić, i krzyczeć. A potem są problemy. Przychodzi nasz pan, a chłopaki zganiają wszystko na Leszka. A przecież to nie on jest winny, że oni go zdenerwowali. No, oczywiście, ja wiem, że on tak nie powinien reagować. Mógłby ich zignorować przecież. Dlatego musiałam przeprowadzić z nim rozmowę psychiczną.

- Rozmowę psychiczną?

- Tak – potwierdził Cipciak – Właśnie rozmowę psychiczną. Bo przecież ktoś mu musi powiedzieć, że robi sam sobie źle, że ich bije.

- No i co mu powiedziałaś?

- Wyobraź sobie, że twoi wrogowie są niewidoczni! - dumnie odpowiedział Cipciak-mały.

- I zadziałało?

- Nie sądzę. Ale przecież należy próbować. Nieprawdaż?

Oj, prawdaż, prawdaż. I tak to Cipciak-mały został klasowym specjalistą o rozmów psychicznych.