Gdy Grudzień śniegiem pokryty, to Nowy Rok w szczęście obfity

"Grudzień"

W puchowym okryciu Grudzień się przechadza,

gdzie wzrokiem nie sięgnie, wszystek świat ochładza.

Sam wszelako ziąbu nie lubi! Być może dlatego,

ciepłe spodnie włożył, mój drogi kolego.

Do tego uszankę na oczy nacisnął,

na zziębnięte dłonie rękawice wcisnął,

filcowe walonki naciągnął na nogi,

i dopiero uznał, że gotów do drogi.

A droga daleka. Przez pola, przez lasy,

przez miasta, przez wioski wiodą jego trasy.

Przez góry, doliny, przez szerokie wody,

których wartkie nurty skuwa w twarde lody.

Mrozem siecze, śniegiem sypie. Prawdę mówiąc, ledwo zipie.

Ale pracy nie unika, bo Rok Stary z Nowym styka.

A to, wyzwanie nie lada! Więc narzekać nie wypada,

tylko zabrać się do pracy, by spotkawszy się krewniacy

świat ujrzeli w biel przybrany, a nie błotem ochlapany.

Bo gdy Grudzień śniegiem pokryty, Nowy Rok w szczęście obfity.

Z cyklu: "Dwanaście miesięcy"